Biblia nazwana została Księgą nad Księgami i od dawna pozostaje światowym bestsellerem. Posiada ją większość ludzi i często „Rodzinna Biblia” jest szanowanym przedmiotem w wielu domach. Biblia znajdująca się w naszym domu datuje się z lat 1700.

Pytaniem jest, dlaczego ta najsłynniejsza z ksiąg pozostaje tajemnicą, którą tylko niewielu wydaje się rozumieć? Dlaczego, wiele jej egzemplarzy leży na półkach „na pokaz” i nigdy nie otwierane gromadzą na sobie kurz? Niektórzy usilnie starają się zdyskredytować Biblię, inni znowu pozostają wobec niej obojętni. Są też tacy, którzy „w uniesieniu”, kierowani ślepą wiarą przyjmują, iż jest ona natchniona przez Boga. Wydaje im się, że nie potrzebują na to żadnego dowodu, jednak brak absolutnego przekonania zawodzi ich w momentach stresu i życiowych prób.

Czy można wobec tego udowodnić autentyczność Biblii? Jest to ogromnym zagadnieniem! Podobnie jak z zagadnieniem zdobycia dowodu na istnienie Boga, ludzie nie kłopoczą się również tematem autentyczności Biblii. Być może jest to spowodowane brakiem ich zainteresowania, lecz przede wszystkim powodem jest to, iż uważają, że nie można tego uczynić!

Jaki jest twój stosunek do tego zagadnienia? Czy poświęciłeś swój czas i trud na uzyskanie niezbitego DOWODU na autentyczność Biblii? Czy tak jak z tematem istnienia Boga, nauczono cię aby przyjąć to jedynie „ślepą wiarą”? Większość ludzi pozostaje wobec tego aspektu obojętną i nie interesuje ich odkrycie prawdziwego dowodu, że Biblia jest Natchnionym Słowem Boga! Bardzo rzadko zmuszają ich do tego okoliczności. Może w tym właśnie tkwi problem braku zainteresowania się ludzi tym tematem. Pomimo, iż w okresie dorastania, regularnie uczęszczałem do kościoła, nigdy nie zachęcano mnie do dociekań na temat istnienia Boga, lub autorstwa Biblii. Nigdy tez nie zaoferowano mi wyjaśnienia lub dowodu na ten temat! Nigdy także nie zasugerowano mi, że powinienem się zatroszczyć o znalezienie odpowiedzi na te tak bardzo ważne tematy.

Zastanówmy się przez moment! Zastosujmy tu podstawowe prawa logiki.

Jakiego rodzaju Bóg mógłby wydać Instrukcję o tym jak należy żyć, przykazał aby być posłusznym Jego Słowu, a nie zaoferowałby żadnego dowodu, ani wyjaśnienia dotyczącego jej autentyczności? Samo uwierzenie w fakt, iż mógłby On być tak niekonsekwentny i niesprawiedliwy, byłoby obrazą dla Niego! Na jakiej podstawie mógłby domagać się od nas posłuszeństwa w stosunku do Swojego Słowa, jeżeli nie przedstawił nam dowodu na to, że jest Ono prawdziwe i autentyczne?

Słowa Apostoła Pawła zawarte w Biblii, a wypowiedziane w Imieniu Tego, który twierdzi, iż jest Jej autorem mówią: „Wszystkiego doświadczajcie, (sprawdzajcie – popierajcie dowodem KJV), a co dobre, tego się trzymajcie.” (1 Tes. 5:21). Jeżeli Bóg jest autorem Biblii, w której Sam nakazuje abyśmy wszystko udowadniali, to oczywiście, że nie zrobił by wyjątku w stosunku do Jej autentyczności. Powiedział: WSZYSTKO. Czyżby Bóg wymagał od nas znalezienia potwierdzenia wszystkich doktryn i praktyk zawartych w Biblii, ale nie aspektu dotyczącego autentyczności Jego autorstwa? Nie miałoby to przecież żadnego sensu. Bóg nigdy nie odstąpiłby od konieczności podania dowodu (czym czyni ten aspekt nawet bardziej wiarygodnym), na poparcie własnej egzystencji i autorstwa Swojego Słowa zawartego w Biblii.

Polecenia Boga musimy brać dosłownie. Jeżeli nakazuje abyśmy wszystko udowadniali, oraz mówi: „…wystawcie mnie na próbę!” (Mal. 3:10) oznacza to, że właśnie tego sobie życzy. Jeżeli Bóg nie zezwoliłby, aby dowody na te zagadnienia były dostępne dla ludzi, ustawiłby Sam Siebie w pozycji dyskredytu. Z drugiej strony, jeżeli Biblia rzeczywiście jest natchnionym Słowem Wielkiego Boga Żywego, stanowi wówczas zapis standardów, według których zostaniesz osądzony. Czy wobec tego, masz jeszcze odwagę odwlekać proces znalezienia dowodów na temat autorstwa i wiarygodności Biblii? Większość ludzi spędza życie na zamartwianiu się tym, co mówią i myślą inni. Niewielu jednak martwi się tym, co mówi i myśli Bóg. Bądź szczery sam ze sobą i zastanów się, ile czasu w ciągu życia poświęciłeś na udowodnienie istnienia Boga, albo na znalezienie dowodu na to, ze Biblia jest Jego Słowem?

Faktem jest, że na oba te aspekty można znaleźć dowody. Łatwo zauważyć, że zagadnienie istnienia Boga, wiąże się ściśle z wiarygodnością Jego Słowa. Właściwie każdy dowód potwierdzający wiarygodność Biblii potwierdza również prawdę o istnieniu Jej Autora.

Pierwszy dowód - czy teoria ewolucji została obalona?

Każda dyskusja na temat autorstwa Biblii nie byłaby pełną, bez poruszenia tematu ewolucji. Zagadnienie to stoi na pierwszym miejscu listy tematów, które powinny być rozważone. Większości z nas od dzieciństwa wpajano, że istoty ludzkie są produktem długoletniego procesu. Pomimo faktu, iż teoria ewolucji jest powszechnie akceptowana niemalże na całym świecie, nigdy nie była ona niczym więcej, jak nieudowodnioną teorią. Pomimo tego wiara w opisany w Biblii Proces Stworzenia jest uważana za „niemodną”, a nawet uwłaczającą inteligencji. Oczywiście, jeżeli teoria ewolucji okaże się prawdziwą, to Biblia pozostanie fałszem. Pomyśl tylko: Jeżeli Biblia może się mylić na tak bardzo istotny temat, jak początek wszelkiego życia na ziemi („Genesis” znaczy „początek”), wtedy nie można jej wierzyć w żadnym innym aspekcie. Jeżeli ewolucja istotnie miała miejsce, to cała Biblia rozpada się jak domek z kart.

Jeżeli uznamy teorię ewolucji za fałszywą, a Akt Stworzenia za pewnik, to w rezultacie otrzymamy rzetelny i doskonały dowód na wiarygodność Biblii.

Nie można w tym popełnić błędu! Zakładamy, że CAŁA Biblia jest Słowem Boga; albo wszystko w Niej jest prawdą, albo nie. Istnieją tylko dwie możliwości: 1. Biblia jest Księgą od początku do końca godną zaufania i ludzkość powinna drżeć na jej Słowa, lub 2: teoria ewolucji jest prawdą i Biblia zostanie oceniona jako fałsz. Jeżeli druga możliwość okazałaby się prawdą, byłoby to odkryciem największego oszustwa, jakie kiedykolwiek doświadczyła nic nie podejrzewająca ludzkość!

Uprzednio, udostępniliśmy bardzo staranne opracowanie na temat: Czy Bóg Istnieje?. Jest ono uzupełnieniem niniejszego opracowania i poprzez wiele dowodów ustala, że istnienie Boga jest niezbitą i absolutną prawdą. Wiemy, że pytanie to wiąże się ściśle z tematem wiarygodności teorii ewolucji. Chcemy przedstawić tutaj dowody na fakt absolutnej niemożliwości zajścia procesu ewolucji. Oznajmienie Boga: „Głupiec powiedział w sercu swoim „Nie ma Boga””. (Ps. 14: 1; 53: 1) pozostaje bardzo trafne i prawdziwe.

Niestety brak miejsca nie zezwala nam na przytoczenie tutaj treści całej broszury Czy Bóg Istnieje?. Nadmienić jednak trzeba, że rozprawia się ona z dowodami zaczerpniętymi z astronomii, praw termodynamiki, lukami w ciągłości zapisów wykopalisk, z aspektem „nieredukowalnej złożoności” takich jak DNA i komórki z obecnością tzw. „maleńkich silniczków”, z prawem biogenezy, z niesamowitą złożonością ludzkiego umysłu, z nadzwyczajną budową ludzkiego oka, zachowaniem i stylem życia australijskich termitów, niemożnością ewoluowania niektórych gatunków ryb i ptaków, oraz z zawrotnym matematycznym nieprawdopodobieństwem tego, aby nawet jedna planeta, podobna do Ziemi mogła spontanicznie zaistnieć gdziekolwiek we wszechświecie. Dowody te nie tylko utwierdzają w przekonaniu, że Bóg istnieje, ale także, że Akt Stworzenia (Genesis) stanowi jedyne wytłumaczenie pochodzenia i początku życia.

Dowody te w sposób niepodważalny, jasny, zrozumiały i niezaprzeczalny potwierdzają Biblijny zapis Stworzenia! Fakt, iż niektórzy „głupcy” (dobór słowa został dokonany przez Boga, nie przeze mnie) starają się ten zapis ignorować, odrzucać, zdyskredytować, absolutnie nie podważa jego znaczenia i powagi. Takie wypowiedzi należy po prostu ignorować. Biblia poucza nas, że:” Nie odpowiadaj głupiemu według jego głupoty, abyś i ty nie upodobnił się do niego” (Prz. 26:4). Ludzie, którzy odrzucają absolutne dowody prawdy, są głupcami i nie powinno się im poświęcać czasu i uwagi odpowiadając na ich głupotę. Opracowanie to dedykujemy tym, którzy poszukują Prawdy i pragną Ją poznać!

Ewolucjoniści w swoich wywodach, zawsze używają takich zwrotów jak: Podejrzewamy... Zaczynamy wierzyć... Mogło się wydarzyć... Możemy teoretyzować, że... Jest to naszą opinią... Co prawdopodobnie się wydarzyło... Nie wiemy... itd. Terminy te oferują zbyt mało aby mogły być godne zaufania i być brane pod uwagę trzeźwo myślącego człowieka. Jednakże dogmatyczne oświadczania Biblijne oferują rzetelne wyjaśnienia! Bóg Biblii nigdy nie używa niejasnych i niepewnych wypowiedzi. Nie czyni tego, bo nie musi. On nie tylko wie, że stworzył wszechświat i wszystko co w nim istnieje, ale także wie, że można to udowodnić. Dlatego właśnie wypowiada się jasno, wyraźnie i z autorytetem na temat tego, czego Sam dokonał!

Wróćmy więc do naszych rozważań. Ewolucjoniści nie maja pojęcia na temat CELU ŻYCIA. Nie znają powodu, dla którego się narodzili. Odrzucają autorytet Słowa Bożego, bo nie życzą sobie Bożej interwencji we własne życie. Jeśli udałoby się im zdyskredytować autentyczność Jego Słowa, wtedy uwolniliby się z obowiązku posłuszeństwa w stosunku do Boga.

Nie mogę was zmusić do przyjęcia i akceptacji dowodów na istnienie Boga. Takie decyzje muszą byś podjęte osobiście. Nie mogę również nikogo zmusić, aby opierając się na autorytecie Bożych Słów, być Mu posłusznym. Osobiście przestałem wierzyć Teorii Ewolucji jakieś 45 lat temu, gdyż jako uczciwy poszukiwacz prawdy, zapoznawszy się z dowodami, nie miałem innego wyboru.

Pamiętajmy, iż to właśnie w Biblii zawarty jest zapis sześciodniowego Aktu Stworzenia, podczas którego Bóg stworzył wszystkie rośliny, zwierzęta oraz człowieka. Jeżeli wykluczymy teorię ewolucji, to zapis ten pozostanie ustalony jako prawdziwy, zweryfikowany i zatwierdzony, wiarygodnie podający sposób w jaki powstało życie na Ziemi. Przedłożyliśmy i ustaliliśmy właśnie pierwszy dowód na wiarygodność i autorytet Biblii. Jednakże, dopóki nie przeczytasz broszury „Dowody na istnienie Boga”, dowód ten pozostaje niekompletnym. Poświęć więc trochę czasu aby się z nią zapoznać.

Zasada Przyczyny i Skutku

Doszliśmy do miejsca, w którym gotowi jesteśmy rozpatrzyć bardzo ważną zasadę przyczyny i skutku.

Większość ludzi zupełnie nie zdaje sobie sprawy, dlaczego w ich życiu dzieją się „dobre” lub „złe” rzeczy. Nie są oni w stanie zrozumieć, iż to co czynią lub to czego nie czynią, ma ostateczny wpływ na ich życie. Większość z nich nie uznaje także faktu, iż dla każdego skutku istnieje przyczyna, oraz że dla każdej przyczyny musi zaistnieć powód (skutek). Zasada ta znana jest w fizyce, ale ludzkość nie zdaje sobie sprawy, iż stosuje się ona również w wymiarach duchowych.

Rozważmy więc kilka zasadniczych punktów. Kierujmy się rozsądkiem. W jaki sposób działa zasada przyczyny i skutku w naszym życiu? Aby przybliżyć ten temat, przytoczmy kilka prostych przykładów.

Jeżeli bez przerwy się objadasz – czym to grozi? Możesz się rozchorować z przejedzenia, możesz utyć, lub zaistnieją oba te warianty. Fakt ten pozostaje oczywistym i nie stanowi dla nikogo żadnej tajemnicy.

Jeżeli pijesz zbyt często i dużo alkoholu, możesz się zatruć lub zostać alkoholikiem. Takie picie wiedzie też do złego samopoczucia („kac”), może być powodem zaaresztowania, wypadku samochodowego, a także może doprowadzić do utraty zdrowia, kalectwa lub śmierci twojej lub kogoś innego. Podobnie jak w poprzednim przykładzie, nie stanowi to żadnej tajemnicy.

W przypadku złamania prawa, można pójść do więzienia lub zostać ukaranym w inny sposób. Będzie miało to wpływ na twoja rodzinę, możliwości zatrudnienia i całą twoją przyszłość. Raz jeszcze nie widzimy w tym żadnej tajemnicy.

Tak więc prawo przyczyny i skutku oddziałuje w niekończących się powiązaniach, na życie twoje oraz każdego człowieka na Ziemi. Jeśli przemysł zanieczyszcza środowisko, wynikiem tego jest zanieczyszczone powietrze lub woda, a nawet tak bardzo dyskutowany problem globalnego ocieplenia. Jeśli kraje decydują się na wojnę, to wynikiem tego jest kryzys gospodarczy, choroby, głód i nędza, dotykająca wszystkich zainteresowanych. Jeżeli rodzice zaniedbują właściwe wychowanie swoich dzieci lub też dzieci nie słuchają rodziców, wynikiem tego mogą być słabe postępy w szkole, narkomania, domy poprawcze lub jeszcze gorzej. Nie jest to przecież trudnym do zrozumienia.

Biblia jest również Księgą na temat zasady PRZYCZYNY I SKUTKU. Zawiera Ona dosłownie setki rożnego rodzaju praw, pouczeń i zasad, a każde z nich niesie ze sobą efekt przyczyny i skutku dla tych co te prawa łamią.

Fakt, czy ktoś zna i identyfikuje się z Prawem zawartym w Biblii, nie ma absolutnie znaczenia w poniesieniu konsekwencji otrzymania kary za złamanie go. Podobnie jak przekroczenie dozwolonej prędkości na drodze, niezależnie od tego, czy kierowca wiedział z jaką prędkością jechał czy tez nie, kończy się w rezultacie otrzymaniem mandatu, to ci, którzy łamią Prawo Boże poniosą karę, niezależnie od faktu, czy znają i uznają to Prawo czy też nie!

Spójrz wokół siebie. Świat przepełniony jest dezorientacją, zmyleniem, kłamstwem, biedą, chorobami, ignorancją, wojnami, chaosem i nieszczęściem. Czy kiedykolwiek zadałeś pytanie DLACZEGO? Co jest powodem tego, że ludzkość nigdy nie potrafi rozwiązać swoich własnych problemów? Dlaczego stan tego wraz z upływem czasu ciągle się pogarsza? Powód leży w rutynowym łamaniu Bożych Praw przez miliardy ludzi zamieszkujących ziemię.

Ten, Który jest Autorem Biblii twierdzi, że Jego Doskonałe Prawo, Dziesięć Przykazań jest: „ święte i sprawiedliwe, i dobre… i duchowe”. (Rzym. 7:12, 14).

Przywołaj tutaj do pomocy podstawowe zrozumienie zasady przyczyny i skutku. Można udowodnić, że kiedy Prawa te są wprowadzone w życie, przynoszą w efekcie błogosławieństwa i dobro dla tych co te Prawa przestrzegają. Niestety, ludzkość odrzuciła od siebie cudowną Księgę – Instrukcję Bożą, która uświadamia przyczynę jej wszystkich problemów i tragedii.

Mały rozmiar tej broszury uniemożliwia nam szczegółowe ukazanie w jaki sposób Prawo Boże jest powiązane z zasadą przyczyny i skutku. Jednakże w całym Swoim Piśmie Bóg obiecuje błogosławieństwa, korzyści i dobre rezultaty tym, którzy biorą z rozwagą do serca każde Jego Słowo.

Bóg obiecuje leczyć wszystkich tych, którzy strzegą Jego Praw i pokładają wiarę w Jego moc, (1 Mój. 15:26; Jak. 5:14-15). Obiecuje On także, iż będzie błogosławił wszystkim tym, którzy posłusznie przestrzegają Jego Sabat (Iz 58:. 13-14; Mark 2: 27-28). Obiecuje też życie w dobrym zdrowiu wszystkim, którzy wypełniają Jego liczne polecenia dotyczące zdrowia. Każda obietnica wymaga od człowieka wysiłku (posłuszeństwo - przyczyna), aby móc osiągnąć właściwy efekt (błogosławieństwo –skutek).

W każdym z tych przypadków, a także w wielu innych, Bóg wyjaśnia związek zachodzący pomiędzy przyczyną a skutkiem, który to związek jeszcze bardziej dowodzi natchnionego pochodzenia tych poleceń. Ma to jedynie wpływ i działanie na tych, którzy są gotowi dostosować się i uwierzyć Jego Słowom!

Zdecydowany sceptyk odrzuci opisane tu rozumowanie i tym samym spowoduje sobie niepotrzebny ból myśląc, iż może przeciwstawić się prawu przyczyny i skutku. Jednakże ten, kto jest gotów uwierzyć w każde Słowo Autora Biblii, znajdzie tam niemalże nieograniczoną serię dowodów na to, że Biblia nie jest księgą napisaną przez ludzi. Opracowanie to jednak nie powstało z myślą o sceptykach i nie może być pomocnym w uwolnieniu ich od zatwardziałych poglądów. Na pewno jednak może pomóc tobie, jeżeli tylko pozostaniesz otwartym na zrozumienie przytłaczających dowodów, które czekają na nasze dalsze przestudiowanie.

Ewangelia idzie w świat

Zanim zaczniemy przytaczać końcowy, najbardziej mocny dowód na wiarygodność i autorytet Biblii, potrzebne nam jest przeegzaminowanie jeszcze jednego dowodu. Wymaga to krótkiego, dodatkowego wyjaśnienia.

Bóg powołał Herberta W. Armstronga jesienią 1926 r. Został on ochrzczony w 1927 roku, a wyświęcony do służby Bogu w r. 1931.

Na początku 1934 roku, zaczął redagować audycje radiowe i wydał pierwszy numer magazynu The Plain Truth (Szczera Prawda). Ten bardzo skromny początek, mający miejsce w Eugene, Oregon, był rozpoczęciem wypełniania się niesamowitych Proroctw Biblijnych. Przepowiedziało ono odnowę i głoszenie prawdziwej Ewangelii o Królestwie Bożym, na świadectwo dla całego świata, poprzedzające Powtórne Przyjście Chrystusa.

Świat uwierzył w rozpowszechniana ogólnie, fałszywą ewangelię o osobie Jezusa Chrystusa. Prawdziwa ewangelia o wkrótce nadchodzącym Królestwie Bożym i o Bożym zarządzaniu całym światem, była zapomniana i zagubiona przez 19 wieków, aż do momentu, kiedy H.W. Armstrong zaczął z mocą głosić ją setkom milionów ludzi na całym świecie.

H.W. Armstrong opracował dwie broszury potwierdzające autorytet Biblii. Poniższy cytat podsumowuje jego drugie z kolei opracowanie noszące tytuł: „Biblia - Prawda czy mity… można to udowodnić?” (The Bible Superstition or Authority… And Can You Prove It?”). Opracowanie to ukazało się nosząc podtytuł:” Najnowszy Dowód” („A Present Day Proof”) i poszerzone zostało tym oto fragmentem:

"Dysponujemy obecnie dowodem na istnienie Boga i autentyczność Biblii. Dotyczy to tej broszury, którą masz w tej chwili przed oczyma, oraz wkład pracy nad jej opracowaniem.”

„Najważniejsze, główne proroctwo wypowiedziane przez Samego Jezusa Chrystusa znajdujemy w Ewangelii Mateusza 24, Marka 13, oraz Łukasza 21. Stanowią one trzy relacje, uwiecznione przez trzech natchnionych pisarzy, wypowiadających się na ten sam temat:

„Przytoczmy Mat. 24:14, „I będzie głoszona ta ewangelia o Królestwie po całej ziemi na świadectwo wszystkim narodom, i wtedy nadejdzie koniec.” Są to słowa Jezusa.

„A gdy siedział na Górze Oliwnej, przystąpili do niego uczniowie na osobności, mówiąc: Powiedz nam, kiedy się to stanie i jaki będzie znak twego przyjścia i końca świata?” (w. 3). Jest to jedynym miejscem w Biblii, w którym występuje zwrot: „koniec świata”.

Jezus przemawiał do swoich uczniów, będąc na szczycie Góry Oliwnej, mając przed sobą, ze wschodniej strony Jerozolimę. Ewangelia, którą głosił i nauczał, była jedynie i tylko ewangelią o Królestwie Bożym. W wersecie 11. tego samego tekstu czytamy o tym, jak Jezus ostrzegał Apostołów przed pojawieniem się wielu fałszywych proroków. W wersecie 4. ostrzegał także: „A Jezus odpowiadając, rzekł im: Baczcie, żeby was kto nie zwiódł.” Mówił to bezpośrednio do uczniów. Mówił i nauczał ich o dobrej nowinie o Królestwie Bożym. W wersecie 5 Jezus powiedział: „Albowiem wielu przyjdzie w imieniu moim,… [ w każdym miejscu Biblii, kiedy ludzie przychodzili jako przedstawiciele Jezusa lub Jego słudzy, powoływali się na Jego Imię]…. mówiąc: Jam jest Chrystus, i wielu zwiodą.”

I tak się stało. Na przestrzeni zaledwie bardzo krótkiego czasu, od momentu założenia Kościoła Chrystusa w Dniu Pięćdziesiątnicy (Pentekostu), AD.31, powstała burzliwa kontrowersja na temat czy Ewangelia, która ma być głoszoną, jest ewangelią Chrystusa, czyli Jego własną wersją, którą On Sam głosił, czy też Ewangelia O CHRYSTUSIE. Jezus przyszedł na świat, jako posłaniec od Boga, aby oznajmić i głosić o nadchodzącym Królestwie Bożym. Przesłanie to było Jego Ewangelią. Jednakże bardzo szybko wielu ludzi zaczęło ignorować powagę przesłania Jezusa – przesłania o Królestwie Bożym – i zaczęło nauczać jedynie, że Jezus był Chrystusem; zaczęli uczyć o posłańcu i Jego osobie, kompletnie ignorując Jego przesłanie i Ewangelię. Taki stan rzeczy istnieje i jest kontynuowany do dnia dzisiejszego. Z Listu do Galacjan 1:5-6 dowiadujemy się, że upłynęło zaledwie 20 lat od momentu utworzenia Kościoła Chrystusowego, kiedy zaczęto odwracać się od prawdziwej, głoszonej przez Jezusa Ewangelii.

„Taki stan rzeczy trwał przez 1900 lat. Nagle, na początku roku 1934 prawdziwy Kościół Chrystusa zapoczątkował program…. World Tomorrow, głoszący po raz pierwszy od 1900 lat Ewangelię o KROLESTWIE BOŻYM! Podczas tych lat od kiedy głosimy tą Ewangelię, została skonstruowana i wyprodukowana broń masowej zagłady, mogąca z łatwością położyć kres całej ludzkości. KONIEC ŚWIATA – KONIEC CZASÓW – JEST BARDZO BLISKI!

„Ten opisany wyżej fakt jest jeszcze jednym dowodem na wiarygodność Biblii!

„Tak, JEST TO Z PEWNOŚCIĄ CZAS NA TO, ABY POZNAĆ PRAWDĘ!”

Odrodzony Kościół Boży (The Restored Church of God) kontynuuje wypełnianie się tego proroctwa, poprzez usilną pracę rozpoczętą przez H.W. Armstronga.

Udowodnienie Proroctwa

Powyższymi cytatami zaczęliśmy przedkładać najbardziej znamienny i być może jedyny przekonywujący dowód na wiarygodność Biblii. Jest on niezaprzeczalny.

Każdy z nas chciałby wiedzieć co przyniesie ze sobą przyszłość. Coraz więcej ludzi szuka porady u „jasnowidzów”, medium, wróżbiarzy z kart (tarot), wróżbiarzy z ręki, kryształowych kul, oraz każdego, kto powie im, że jest w stanie przewidzieć przyszłość. Są nawet chętni, aby płacić za ta „usługę”. Jednakże bardzo niewielu udaje się do jedynego, nieomylnego źródła, które przepowiada wszystkie ważne, dotyczące całego świata wydarzenia, które przyszłość niesie ze sobą.

Niewielu ludzi zdaje sobie sprawę z faktu, iż prawie jedną trzecią Biblii stanowią proroctwa – że jest to napisana z wyprzedzeniem Księga historycznych wydarzeń.

Co byś zrobił jeżeli zaoferowałbym ci przepowiednię najważniejszych, mających wkrótce mieć miejsce wydarzeń, oraz danie ci na to dowodu? Co byś powiedział, jakbym przytoczył ci wszystkie konkretne i dokładne wydarzenia które dotkną każdy kraj na ziemi? Na dodatek jak powiem ci, że nie wystawię ci za to rachunku, gdyż zrobię to absolutnie bezpłatnie? Czy byłbyś zainteresowany?

Pozwól więc, że ci powiem, iż jest to dokładnie to, co mogę dla ciebie uczynić! Mogę ci nawet pokazać gdzie i w jaki sposób możesz tą wiedzę odnaleźć samodzielnie! Na koniec powiem ci, że możesz być spokojnym i pewnym, że wszystko o czym się dowiedziałeś z całą pewnością się wydarzy i możesz być tego tak pewny, jak jutrzejszego wschodu słońca. Kiedy dokończysz studiowanie tej broszury, temat wiarygodności Biblii stanie się dla ciebie jasnym i już nigdy nie będziesz miał wątpliwości odnośnie żadnego Jej fragmentu– włączając w to tematy poruszone w dalszych dwóch-trzecich Jej zawartości.

Boże wyzwanie dla niedowiarków

Rozważmy następujące wielkie wyzwanie, do którego zachęca cię Ten, Który podaje Się za Autora Biblii. Przytaczamy tu cytat z Biblii tłumaczenia Moffatt’a:

„Przedstawcie swoją sprawę – nawołuje Wiekuisty -- PODAJCIE SWOJE DOWODY, woła Król Jakuba! Niech przystąpią i objawią nam, o rzeczach dawnych, co to było, abyśmy to wzięli do serca i dowiedzieli się, jak się one dokonały, albo zwiastujcie nam o rzeczach przyszłych, abyśmy mogli obserwować jak się to wypełnia; Powiedzcie, co się stanie później, abyśmy upewnili się, czy jesteście bogami, i uczyńcie cokolwiek, abyśmy z podziwem mogli to oglądać! - a oto wy zgoła niczym jesteście i wasze działanie nic nie znaczy;” (Iz. 41:21-24).

Kto odważy się podjąć wyzwanie Boga?

Wypełnione proroctwa Biblijne dowodzą Jej Boskiego pochodzenia. Żaden człowiek nie jest w stanie przewidzieć w dokładnych szczegółach przyszłości, która ma się wypełnić na przestrzeni tysięcy lat. Żadna osoba nie może wpłynąć na życie miast, stanów czy królestw na setki lat w przyszłość. Z tego właśnie powodu mówi się, że proroctwa są wyzwaniem, którego sceptycy nie są w stanie zaakceptować! I jest to prawdą!

W powyższych wersetach, Bóg drwi i szydzi Sobie ze wszystkich sceptyków.

Ten, Który jest Autorem Biblii oznajmia przez Izajasza 46:9-10: „Wspomnijcie na sprawy dawne, odwieczne, że Ja jestem Bogiem i nie ma innego, jestem Bogiem i nie ma takiego jak Ja. Ja od początku zwiastowałem to, co będzie, i z dawna to, co jeszcze się nie stało. Ja wypowiadam Swój zamysł, i spełnia się on, i dokonuję wszystkiego, czego chcę.” Jedynie Wszechmocna Istota posiada moc aby rzeczywiście wprowadzić w czyn i kierować wydarzeniami na przestrzeni wieków i tysięcy lat. Tylko Bóg może stwarzać i niszczyć narody, lub wydać wyrok na całą cywilizację oraz doprowadzić do jej unicestwienia.

Tak, proroctwa są potężnym dowodem na istnienie Boga. Przestudiujmy teraz jedno z najdłuższych proroctw zawartych w Biblii.

Prorocza rola Bliskiego Wschodu

Wydarzenia na Bliskim Wschodzie mają znacznie większe znaczenie, niż mogłoby się to nam wydawać! Mówi się, że na Bliskim Wschodzie, co osiem lat, wybucha nowa wojna. Obecne czasy udowadniają to powiedzenie jako słuszne. Ten obszar geograficzny jest kotłem niepokoju, niezgody, terroryzmu i od wieków, wszystkie próby utrzymania tam pokoju, zawodzą. Problemy tego regionu mają proste rozwiązanie, a niniejsze opracowanie ukaże, że jedynie Bóg może zaprowadzić tam pokój, który tak długo jest przez wszystkich oczekiwany.

Cały świat jest powiązany z Bliskim Wschodem w bardzo szczególny sposób. Problemy tam istniejące nie mogą po prostu zniknąć, a świat nie może patrzeć w inną stronę i udawać, że tego nie dostrzega!

Bliski Wschód jest obiektem wielkiego Proroctwa, ignorowanego przez świat. Jednakże dla jednostek, którzy pragną dokładnie zapoznać się z Bożym Planem, taki stan rzeczy nie musi istnieć. Fakty dotyczące tego cudownego planu nie muszą być okryte tajemnicą. Wielki Bóg, który stworzył wszechświat, ziemię i ciebie, posiada klucz do rozwiązania „problemu Bliskiego Wschodu”. Nie musisz się domyślać i zgadywać czym jest to rozwiązanie – możesz się o tym dowiedzieć.

Niesamowite proroctwo Daniela

Bóg wprowadza tutaj na ziemi w życie Swój Wielki Plan. Większość ludzi kompletnie nie zdaje sobie sprawy z faktu, że istnieje cel życia dla każdego z nas, a cóż dopiero z tego, czym ten cel jest! Czasy teraźniejsze i przyszłość Bliskiego Wschodu, odgrywają wielką rolę w Bożym „Master” Planie dla ludzkości. Region ten jest głównym ośrodkiem w/w niesamowitego proroctwa, które będzie miało drastyczny wpływ na życie wszystkich ludzi świata, jeszcze przed upływem tego wieku.

Ponad 2 500 lat temu, Bóg natchnął Daniela, aby ten spisał wielkie proroctwo dotyczące wielu fascynujących akcji i zawirowań historii. Kulminacyjny punkt tego proroctwa, wraz z jego ogromną ilością wstrząsających wydarzeń, będzie miał miejsce w naszych czasach! Te niesamowite wydarzenia zaskoczą swoim uderzeniem wszystkie narody, gdyż proroctwo to było „zapieczętowane” aż do tego czasu!

Niektóre z proroctw Biblijnych mają charakter ogólny. Inne znowu dotyczą bardzo specyficznych zagadnień. Niektóre znowu adresują pojedyncze wydarzenia, zachodzące w konkretnym czasie. Jeszcze inne wypełniają się powoli na przestrzeni lat lub nawet wieków, czy tysiącleci. Proroctwo Daniela składa się z wielu mniejszych przepowiedni, które musimy przestudiować indywidualnie, jedną po drugiej, aż dotrzemy do czasów obecnych. Wiele teologów bardzo ochoczo oferuje swoje opinie na temat wielu Biblijnych proroctw, interpretując je według własnego rozumowania lub uznania. Prawdziwy uczeń Chrystusa zawsze pamięta o tym, aby zezwolić BIBLII ABY INTERPRETOWAŁA SIĘ SAMA! Przestudiujmy więc ten długi Biblijny rozdział. Wkrótce stanie się jasnym, że istnieje tylko jeden sposób na wyjaśnienie wszystkich czterdziestu pięciu pojedynczych wersetów, z których on się składa. Wypełnienie się słów każdego wersetu, nie jest przedmiotem ludzkiego rozumowania lub interpretacji!

Wiele z tych proroctw wypełniło się dokładnie w sposób jak Bóg przepowiedział i ma już swoje miejsce w historii. Stanowią one teraz fakty, które można zbadać i są mocnymi dowodami na to, że Najwyższa Istota przepowiedziała je i DOPROWADZIŁA DO ICH WYPEŁNIENIA!

Powyższe długie proroctwo można znaleźć w Księdze Daniela. W rozdziale 10 Daniel został kompletne zaszokowany i zdumiony, oraz przytłoczony tym co Bóg mu objawił odnośnie czasów "końca” lub „dni ostatnich”. Rozdział 12 odgrywa ważną rolę w wyciąganiu wniosków z długiego proroctwa zawartego w rozdziale 11.

Otwórz więc Biblię i zacznij czytać każdy werset, mając obok tekst tego opracowania. Żadne inne podejście do tego tekstu nie będzie miało takiego samego efektu. Pamiętaj również, że wszystkie podziały na wersety i rozdziały, oraz tytuły im nadane, uczynione zostały przez ludzi. Podczas kiedy te podziały są czasem pomocne w studiowaniu Biblii, mogą jednak spowodować myślowe przerwy w ciągłości wątku oraz głównej myśli, lub jak w tym wypadku w ciągłości wypowiedzi samego proroctwa. Prawdziwe jego znaczenie, oraz sens podmiotu, może być często stracony z oczu.

Proroctwo dotyczące dwóch Wielkich Królów

Daniel otrzymał to proroctwo od Boga w trzecim roku panowania Cyrusa, króla Cesarstwa Perskiego (10:1). Pisał, iż dwóch potężnych królów (w rzeczywistości dwa konkurujące ze sobą królestwa), będzie odgrywać dużą rolę w wydarzeniach na Bliskim Wschodzie, aż do czasów końca. Ci królowie (królestwa) stanowią arenę do rozwijania się ważnych przyszłych wydarzeń, których zakończenie będzie miało miejsce przed powrotem Chrystusa!

Dwa ważne wiersze są tu kluczowe. Werset 10:21 przytacza rozmowę Archanioła z Danielem:” Doprawdy! Oznajmię ci, co jest napisane w księdze prawdy.” Rozdział 11 przedstawia ten sam aspekt. Werset 2 mówi: „Lecz teraz oznajmię ci PRAWDĘ.” Kiedy Bóg przepowiada nadchodzące wydarzenia, to mówi prawdę! Są one pewnikiem! Na pewno się wydarzą! Jak wiemy (Jan 10:35), „Pismo nie może być naruszone”, tak więc, siłą faktu, nie może być naruszony żaden werset tego Proroctwa!

Zwróć uwagę na te wersety (Dan. 11:2-3): „Teraz oznajmię tobie prawdę. Powstanie jeszcze trzech królów w Persji, a czwarty zdobędzie większe bogactwa niż wszyscy. A gdy stanie się potężny z powodu swego bogactwa, poderwie wszystkich przeciw królestwu Jawanu („Grecia”– KJ). Wtedy wystąpi potężny król i będzie panował nad wielkim królestwem, postępując według swego upodobania.

Kim są ci czterej królowie? Czy ostatni z nich był rzeczywiście większy niż trzej jego poprzednicy? Kto jest tym „potężnym królem”? Daniel mówi o królach Persji: Cyrus, Kambyzes i Dariusz I. Czwartym jest Kserkses, największy i najbogatszy z nich wszystkich. To właśnie Kserkses „poderwał wszystkich do wojny z Grecją.

Przyjrzyjmy się teraz wersetom zawartym w rozdziale 8:2,5-6. Ojciec Aleksandra Wielkiego, Król Macedonii Filip, opracował doskonały plan podbicia Cesarstwa Perskiego, przy udziale armii greckiej. Niestety Filip zmarł, zanim udało mu się wykonać ten plan. Jego miejsce zajął jego syn Aleksander Wielki, który napadł na Persję i jego armia odniosła zwycięstwo nad Persami, w słynnej bitwie pod Issos w 333 r. p.n.e.

Dwa lata później w r. 331 p.n.e., w drugiej bitwie pod Arbellą, Alexander całkowicie pokonał i podbił Cesarstwo Perskie. Mając już podbity Egipt, na krótko przed wojną z Persami, kontynuował ten podbój na całym Bliskim Wschodzie, aż do Indii. Dokonało się to dokładnie tak, jak przepowiadało proroctwo!

Daniel 11:4 mówi o Aleksandrze: „Gdy tylko on wystąpi, jego państwo upadnie i zostanie podzielone na cztery wiatry nieba, jednak nie między jego potomków. Nie będą nim rządzić, tak jak on rządził, ponieważ jego królestwo zostanie zniszczone i przypadnie w udziale nie im, lecz innym.”

Liczne źródła historyczne potwierdzają, że Aleksander w wieku 32 lat zmarł, kiedy to: „ Został porażony nagłą śmiercią u szczytu swojej męskiej siły, nie zostawiając spadkobiercy, aby odziedziczył jego potęgę lub zamiary” (Rawlison: Podręcznika Historii Starożytnej, s. 208). Cesarstwo Aleksandra rzeczywiście rozpadło się na cztery osobne Królestwa, gdyż nie zostawił po sobie spadkobiercy. Proroctwo wypełniło się dokładnie w sposób przepowiedziany przez Boga.

Następujący po Aleksandrze czterej generałowie reprezentują „cztery wiatry nieba”, lub kierunki w których zostało podzielone jego Królestwo: 1. Lizynach – rządził Azją Mniejszą, 2. Kasander rządził Grecją i Macedonią, 3.Seleukos, rządzący Syrią, Babilonią i wszystkimi regionami na wschód od Indii, oraz 4. Ptolemeusz, który rządził Egiptem, Judeą i częścią Syrii.

Od tego momentu proroctwo zajmuje się dwoma z tych czterech królów lub ich odrębnymi królestwami. Królestwo Syrii reprezentuje „króla północy”. Królestwo Egiptu (w.5) reprezentuje „króla południa”, gdyż Egipt jest położony na południe od Jerozolimy. (Jerozolima jest głównym odnośnikiem wszystkich proroctw i właśnie z tego powodu wszystkie kierunki ustalone są w odniesieniu do jej położenia.) Te dwa powyższe królestwa prowadziły ciągłe wojny na obszarach Palestyny - Świętej Ziemi Jerozolimy – co powodowało ustawiczną zmianę jej przynależności, w zależności od wyniku rozstrzygającego bitwę.

Ptolemeusz 1, zwany Soterem wywyższył Egipt do znacznie większej potęgi niż był on za czasów Aleksandra. Seleukos także był bardzo mocny. Do r. 312 p.n.e. ustanowił równie potężne mocarstwo w Syrii. Te dwa królestwa reprezentują „Króla Północy” i „Króla Południa”, wyszczególnionych w całym tym proroctwie. Daniel 11:5 mówi: „A król z południa wzrośnie w potęgę, lecz jeden z jego książąt przewyższy go siłą i zapanuje nad państwem większym niż jego własne”.

Niesamowite spełnienie się słów wersetu szóstego

Werset szósty stanowi bardzo specyficzne i nadzwyczajne proroctwo. Czytamy: „Po upływie lat sprzymierzą się; i córka króla południa wyruszy do króla północy, aby doprowadzić do ugody (przez związek małżeński), lecz sprawa pozostanie bez skutku, i nie utrzyma się ani on ani jego potomek, będzie wydana wraz z tym, który ja sprowadzi z dzieckiem swoim i małżonkiem swoim.”

Pięćdziesiąt lat później Antioch II (Zwany Teosem), został królem północy zarządzającym Syrią. Jego zona Laodika posiadała ogromne wpływy w Królestwie. Jednakże Teos rozwiódł się z nią i poślubił Berenikę, córkę króla południa. Berenika niestety „nie utrzymała się”, „ani on”, król północy, tak jak mówiło proroctwo i zostali wydani wraz z ojcem („tym, który ja sprowadził”), a w konsekwencji, tych troje spotkał tragiczny koniec.

To niesamowicie dokładnie wypełnione proroctwo, zawarte w wersecie 6, Rawlinson podsumowuje w ten oto sposób: „Jej (Laodiki) wpływy…. Zaplątały go w wojnę z Ptolemeuszem Filadelfem (królem południa) w 260 r p.n.e., która zakończyła się w r. 249 p.n.e., dzięki małżeństwu zawartemu pomiędzy Antiochem i Bereniką, (247 r. p.n.e.) córką Ptolemeusza…. Po śmierci Filadelfa („ten który ją sprowadził), Antioch odrzucił swoja żonę Berenikę i przyjął poprzednią żonę Laodikę, która… mając wątpliwości co do jego wierności zamordowała go, aby zabezpieczyć tron swojemu synowi Selukosowi II 246 r. p.n.e.… Berenika została skazana na śmierć przez Laodikę…” (str. 222). Przestudiujmy więc werset po wersecie, to najdłuższe proroctwo zawarte w Biblii.

Ciągle zmieniające się zarządzanie Ziemią Świętą

Skupmy teraz swoja uwagę na wersecie 7: „W owych czasach powstanie na jego miejsce odrośl z jej korzenia (rodzice Bereniki oraz jej brat, który objął tron po ojcu, królu południa) i wyruszy przeciw wojsku, wkroczy do twierdzy króla północy, będzie rządził nimi i wzrośnie w potęgę.” Rawlinson pisze: „ Ptolemeusz III Euergetes, najstarszy syn Filadelfa i brat Bereniki, (odrośl z jej korzenia) podbił Syrię w 245 pne. Aby pomścić morderstwo popełnione na jego siostrze Berenice to…w czasie tej wojny, zabrał wszystko ze sobą.” (str. 222).

Werset 8 mówi: „ Zabierze także do Egiptu ich bogów wraz z ich podobiznami, wraz z ich drogocennymi przedmiotami oraz srebro i złoto. Następnie odstąpi od króla północy na szereg lat”.

Werset ten opowiada jak król południa, po zakończonej sukcesem inwazji północy, zabrał ze sobą do Egiptu (jako łupy zdobyczne), srebrne i złote naczynia. W rzeczywistości Ptolemeusz III podbił Syrię, Port Antiochii (jej stolicę), oraz Seleucję. Zagarnął bardzo dużą ilość łupów, włączając w to 2500 bałwochwalczych obiektów kultu i lanych posągów, które w 526 r. pne król północy Kambyzes, uprowadził z Egiptu.

Werset ten (w tłumaczeniu KJ) również twierdzi, że król Ptolemeusz III będzie rządził dłużej, niż król północy Seleukos II; Seleukos zmarł w 226 r. pne i Ptolemeusz III rządził o cztery lata dłużej, aż do r. 222 pne.

Po śmierci Seleukosa II, królestwo zarządzane było przez jego dwóch synów. Seleukos III rządził zaledwie przez trzy lata (226 – 223 pne), podczas kiedy jego brat Antiochus III (Antioch), zwany także „Wielkim”, sprawował rządy przez 36 lat (223 – 187 pne.). Każdy z nich zgromadził wielką armię aby walczyć z Egiptem. Odbili portowe miasto Seleucję i pomścili klęskę swojego ojca.

Antiochowi zabrało 27 lat aby odbić Seleucję i zawładnąć Syrią wraz z terenami od Judei aż do Gazy. Wersety 10 i 11 mówią: „Jego synowie uzbroją się i zgromadzą wielkie mnóstwo wojska. On zaś nadejdzie z siłą, zaleje i poczyni postępy; powstanie i dotrze aż do jego twierdzy. Król zaś południa zawrze gniewem i wyruszy, by walczyć z królem północy, który przeciwstawi mu wielkie mnóstwo; jednak zawrze gniewem i wyruszy, by walczyć z królem północy mnóstwo to wpadnie w jego ręce.”

Ptolemeusz IV wypełnił to proroctwo bardzo dokładnie. Po zgromadzeniu 20. tysięcznej armii „zawrze gniewem i wyruszy, by walczyć z królem północy”, królem Antiochem Wielkim. Wypełnił tym proroctwo wersetu 12, ponieważ jak werset ten powiada: „ Mnóstwo to zostanie zniszczone (zabitych zostało wiele tysięcy), serce zaś króla pychą się uniesie. Powali dziesiątki tysięcy, lecz nie umocni się.” Jednakże król podjął zbyt pochopną decyzję zawarcia pokoju z Antiochem i wycofania się z powrotem do Egiptu, czym zmarnował przewagę jaką zdobył w tej akcji. Tak więc zwrot wersetu mówiący: „…, lecz nie umocni się.” okazał się prawdą - (jego zwycięstwo nad Antiochem było w r. 217 pne).

Dwanaście lat później w roku 205 pne, Ptolemeusz Filometor, król Egiptu, umiera. Jego mały jeszcze syn Ptolemeusz Epifan zasiada na tronie. W ten oto sposób Egipt pozostaje otwarty na inwazje. Antioch wykorzystuje tą okazję aby odbić Egipt. Werset 13 mówi: „I znów powstanie król północy i wystawi większe mnóstwo niż poprzedni, i gdy nadejdzie kres czasów, wyruszy z mocą i wielkim wojskiem oraz taborem.”

Krótko po tym Antioch zawarł sojusz z Filipem Macedońskim, aby zaatakować Egipt wraz z Fenicją i południową Syrią. Słynny historyk żydowski Józef Flawiusz donosi, że ogromna liczba Żydów dołączyła się w tej kampanii do Antiocha. Opisuje to werset 14.

Jeszcze raz dokładnie przeczytaj wszystkie te wersety zawarte w Biblii, które przepowiadały mającą się wydarzyć historię i których proroctwa wypełniły się dokładnie. Fakty leżą po prostu przed naszymi oczami.

Następnie Antioch wyruszył z odwetem całą drogę z Egiptu do Sydonu, aby w końcu zdobyć kontrolę nad Judeą (w 198 r. pne), w słynnej bitwie pod górą Panium. Zwróć uwagę na wersety 15 i 16 określające Judeę – Ziemię Świętą, jako „wspaniały kraj”.

W tym czasie (198 r. pne) Antioch postanowił, aby jego córka Kleopatra poślubiła króla Ptolemeusza Epifana, który ciągle jeszcze był małym chłopcem. Lecz podstępny ten plan nie powiódł się, ponieważ Kleopatra oszukała ojca i nie pomogła mu w zdobyciu Egiptu (w.17).

Pamiętajmy, że nie jest ona tą samą słynną Kleopatrą, królową Egiptu z 31 roku pne.

To wszystko było powodem tego, że Antioch skoncentrował swą uwagę na obronie i kontrolowaniu wybrzeży Azji Mniejszej, włączając w to przybrzeżne wyspy (197-196 pne.) Jednakże w bitwie pod Magnezją (190 r. pne) Lucjusz Korneliusz Scypio (Azjatycki), generał rzymski, pokonał go i zniszczył jego armię (w.18).

Daniel donosi: „ Zwróci więc swój wzrok ku wyspom i zdobędzie ich wiele. Ale pewien wódz położy kres zniewadze mu wyrządzonej, tak że tamten nie będzie mógł mu odpowiedzieć zniewagą. Zwróci swój wzrok ku twierdzom swego kraju; zachwieje się jednak, upadnie i zniknie zupełnie”.

Antioch po zwróceniu się w stronę obrony własnej fortecy, zostaje zabity (w 197 r. pne.), podczas próby odzyskania swoich nakładów i kosztów, poprzez grabież Orientalnej Świątyni Belusa w Elimasie (w.19).

Heliodor, („ten który podniósł wysokość podatków”), wysłany został przez Seleukosa IV Filopatora, aby zebrać pieniądze w całej Judei. Jednakże Heliodor otruł Seleukosa IV Filopatora, który w konsekwencji rządził tylko przez 11 lat (187-176 r. pne.), (w.20)

Seleukos IV nie zostawił po sobie spadkobiercy. W rezultacie, jego młodszy brat (Epifanes lub tez zwany Antiochem IV) bierze w swoje ręce rządy nad królestwem i robi to przy użyciu „pochlebstw i oszustw”. Jak podaje następny werset, człowiek ten był niesamowitym brutalem, pełnym pogardy dla otoczenia (w.21). Rawlinson powiada, że „ Antioch Epifanes, w towarzystwie Eumenesa, wypędził Heliodora i zasiadł na tronie w 176 r. pne. Zaskoczył swoich poddanych wprowadzeniem rzymskich tradycji i obyczajów, jak i również dworskich manier w zachowaniu się…. oraz korupcyjnych, podstępnych pochlebstw i komplementów (str. 225).

Rola Antiocha IV Epifanesa

Następny werset przedstawia wysiłek Antiocha IV Epifanesa, aby usunąć z pozycji arcykapłana żydowskiego („księcia przymierza”). Zamiarem Antiocha było obsadzenie tego stanowiska przez kogoś, kto byłby lojalny w stosunku do niego. Niektórzy rozumieją pojęcie „książę przymierza” w nieprawidłowy sposób. Mylnie przypisują to określenie Chrystusowi. Nie jest to zgodne z prawdą (w.22).

Następne trzy wersety przybliżają czytelnikowi charakter i sposób zachowania Antiocha. Z początku posiadał on małą grupę sympatyków, lecz dzięki umiejętności posługiwania się pochlebstwami i matactwem, zapewnił sobie znacznie większą siłę i większy krąg zwolenników. Pomimo, iż jego przodkowie okazywali łaskę Żydom, Antioch zagarnął Dolny Egipt i Galileę, powodując tym odcięcie i izolację Żydów. Rawlinson donosi, że Żydzi byli: „doprowadzeni do desperacji, poprzez szalony plan samowolnego monarchy”, oraz „…straszeni wojną przez ministrów Ptolemeusza Filometora (króla południa), który zażądali oddanie posagu Kleopatry, zmarłej królowej matki, w postaci terenów Cele-Syrii i Palestyny. Antioch pomaszerował przeciwko Egiptowi…” (str.225)

Wszystko to miało miejsce w r. 171 pne. Właśnie w tym czasie jego bratanek (Ptolemeusz Filometor), zaatakował go wraz ze swoją „wielką armią”. Jednakże oficerowie i dowódcy armii Ptolemeusza zdradzili go, przechodząc na stronę Antiocha i w rezultacie Ptolemeusz przegrał bitwę (w. 23 – 25).

W 174 r. pne. Antioch spotkał się podczas uczty ze swoim bratankiem Ptolemeuszem. Uzyskał on poparcie Ptolemeusza do wspólnej zdrady, aby wystąpić przeciwko jego bratu, Euergetesowi II (w. 26 – 27).

Przeraźliwe spustoszenie

Następnie Antioch zadecydował się na zaatakowanie i wymordowanie jak największej ilości Żydów. Po powrocie z Egiptu w 168 r. pne., przywożąc ze sobą „ogromne bogactwa”, splądrował Świątynię w Jerozolimie, zabierając stamtąd złote naczynia sakralne, co było początkiem planowanego aktu zagłady Żydów. Następnie zwrócił się ponownie w stronę Egiptu, lecz tym razem z mniejszym sukcesem, gdyż Ptolemeusz Filometor zapewnił sobie pomoc Rzymu (w. 28 – 29).

Rzymski dowódca Popillius, dostarczył swoją flotę okrętów, gotową do zaatakowania Antiocha. Następnie zabezpieczył dokonanie paktu kapitulacji na własnych warunkach, co oznaczało opuszczenie Egiptu i oddanie mu Cypru. Rozsierdzony Antioch, w czasie powrotu do Antiochii, po raz kolejny daje upust swojej złości wobec Judei (Żydów). Kampania "zawziętości przeciw Przymierzu Świętemu" oferowała przywileje wszystkim Żydom, pod warunkiem wyrzeczenia się przez nich swoich religijnych przekonań i praktyk (w.30).

W rok później w 167 r. pne., Antiochus wysłał wojsko do Palestyny, niosąc ogromne spustoszenia na swojej drodze. Zburzył Świątynię wraz z jej Sanktuarium, uniemożliwiając tym samym składanie codziennych ofiar (określonych w Dan. 8:11, 24), oraz celowo stworzył widok ohydnego spustoszenia i zbezczeszczenia bezpośredniego miejsca ołtarza, zanieczyszczając go i robiąc z niego ohydę! (Niektórzy próbują tłumaczyć, iż wypełnienie przepowiedni tego wersetu nastąpiło w czasie kiedy została wzniesiona Kopuła na Skale na miejscu Świątyni, ponad osiem wieków później, (w VII w. n.e.). Aby mogło to być prawdą, wszystkie wersety, które zostały wyjaśnione do tej pory wymagałyby jakiegoś innego, równie wiarygodnego wyjaśnienia, aby mogły „pasować” z taką precyzją jaką widzieliśmy, studiując krok po kroku i z wielką uwagą wersety, aż do tego miejsca. Dotyczyło by to również wszystkich wierszy, które następują po wersecie 31. Antioch Epifanes „postawił obrzydliwość spustoszenia” w świątyni w 167 r. pne (w. 31).

Prorocze spełnienie się przepowiedni tego wersetu jest przykładem „sposobu” wypełniania się ich w późniejszych dniach, czyli w naszych czasach. Ewangelia Łukasza 21:20 wyraźnie mówi, iż Jerozolima zostanie „pustkowiem”, gdyż „armie okrążą ją” i zniszczą. To tak bardzo poważne proroctwo zostanie szczegółowo omówione na końcu tego opracowania. W tym miejscu ważnym jest, aby czytelnik uzmysłowił sobie, iż Bóg często używa dwukrotnego powtórzenia wypadków, aby za pośrednictwem wcześniejszych, podobnych przykładów, dokładnie ukazać światu to, co zamierza powtórzyć często w znacznie większych wymiarach, w czasach późniejszych. Jest to niezbędnym kluczem do zrozumienia wszystkich Biblijnych proroctw!

W skład proroctwa wchodzi Chrystus z Apostołami

Pierwsza część wersetu 32 opisuje próbę zniszczenia religii Żydów przez Antiocha. Zabronił on prawnie Żydom składania codziennych ofiar i używania Świątyni, nagradzając tych, którzy wyrzekali się swojej wiary i przekonań.

Bardzo istotne w tym momencie jest, zdanie sobie sprawy z tego, iż od połowy wersetu 32, proroctwo przesuwa się w latach, aż do czasów Kościoła Nowotestamentowego. Jak dotąd, obserwowaliśmy krok po kroku, rozwijające się przed nami obrazy historii dwóch wieków. Czas następnych przepowiedni rusza do przodu około 200 lat, przedstawiając „prawdziwych Chrześcijan”, „…aż do czasu ostatecznego, gdyż to jeszcze potrwa pewien czas.”(w. 35). Zauważ, ze werset 32 mówi: „… lud tych, którzy znają swojego Boga, umocni się i będą działać.” Werset 33 kontynuuje: „…A roztropni wśród ludu doprowadzą wielu do właściwego poznania.”

Biorąc pod uwagę ten werset, teolodzy i komentatorzy biblijni uznają, iż bardzo precyzyjne, dokładnie werset po wersecie wypełnione i poparte historią wydarzenia, dochodzą tutaj do nagłego końca. Nie jest to jednak zgodne z prawdą!

Dwie części tematowe, z których składa się ten werset, omawiają kompletnie różne zagadnienia, z których pierwsze określa „sposób” w jaki wypełni się drugie.

Prawdą jest, że Antioch swoimi pochlebstwami i matactwem, uczynił wiele złego korumpując Żydów. Dalsza część wersetu omawia czasy Machabeuszy, którzy sprzeciwiali się „polityce korupcji i rzezi” Antiocha. Stanowi to wyżej wspomniany przykład „sposobu”, w jaki Chrystus i Apostołowie zaczną działać, budując pierwszy Kościół (Mat. 16:18).

Chrześcijanie powinni być „mocni” i zawsze przygotowani do „nauczania wielu”, ponieważ „rozumieją” oni, zamierzenia i Plan Boga odnośnie Świata! Jak widać, Chrystus i Jego Apostołowie wypełnili to proroctwo w stosunku do „wielu”.

Daniel skrupulatnie zapisuje, że: „Wielu ulegnie oczyszczeniu, wybieleniu, wypróbowaniu, ale przewrotni będą postępować przewrotnie i żaden z przewrotnych nie zrozumie tego, lecz roztropni zrozumieją.” (12:10). Całość rozdziału 12. Księgi Daniela jest kontynuacją przygotowania, do omówienia tematu czasów końca, realizowanego dalej. (Nasza broszura Czy są to Czasy Ostateczne ? omawia ten temat w większych szczegółach).

Dalsza część wersetu 33 obrazuje cierpienia Chrystusa i Apostołów z wyjątkiem Jana. Kontynuacja męczeństwa i prześladowań prawdziwych Chrześcijan trwa jeszcze w wieku Średniowiecza. Oziębienie wiary (ludzie stają się „letnimi”), będzie również występować przed powrotem Chrystusa.

Wersety 34-35 są jasne i oczywiste, podające wymowny opis drogi prawdziwego ludu Bożego, od czasów Kościoła Nowotestamentowego, aż do dni obecnych. Zwróć uwagę: „ Gdy oni będą upadać, nieliczni pospieszą im z pomocą, a wielu przyłączy się do nich podstępnie. Spośród mędrców niektórzy upadną, by dokonało się wśród nich oczyszczenie, obmycie i wybielenie na czas ostateczny - jest bowiem jeszcze czas do kresu.” (Werset ten należy porównać z Obj.12:6, 11, 13-17).

Werset 36 opisuje króla północy działającego we wczesnych wiekach Kościoła Nowotestamentowego. Począwszy od 65 r. n.e. Cesarz Rzymski (król północy) utrzymuje kontrolę nad Ziemią Świętą – Judeą. Każdy rzymski władca rzeczywiście wypełnił przepowiednię: „…uczyni się wyniosłym i będzie się wywyższał ponad wszystkich bogów. Żądali oni od swych poddanych składania im hołdu, uwielbienia, a nawet żądając ofiar, tak jakby byli bogami! Przez wiele wieków, wypowiadali się oni przeciwko prawdziwemu Bogu i prześladowali Jego wyznawców.

Werset 37 opowiada, jak rzymscy władcy, w czasach poprzedzających r.476 n.e. oddawali cześć bałwanom i bożkom. Historia potwierdza fakt, że domagali się oni od swoich poddanych oddawania im czci jako bogom!

Werset 38 opisuje, jak całe Cesarstwo Rzymskie oddawało cześć bogu mocy („twierdz”). Armia rzymska rozwinęła się w najpotężniejszą „machinę wojenną” w całej dotychczasowej historii, a cesarz opływał zlotem, srebrem, biżuterią i kosztownościami. Od czasów rządów Justyniana w 554 n.e. kiedy „śmiertelna rana” opisana w Obj. 13:3 „zagoiła się”, (po 78 letnim czasie od 476 r., kiedy to trzy północne plemiona barbarzyńców napadły i chwilowo rządziły Rzymem), świeccy cesarze rzymscy oddawali cześć bogu (składając ofiary ze złota i srebra), nieznanemu ich przodkom lub „ojcom”.

„Bóg” ten utrzymywał bardzo wysoką religijną pozycję i otoczony był szacunkiem i posłuchem cesarzy.

Właśnie poprzez tych hołdujących mu cesarzy osoba ta, sprawująca „wysoki urząd religijny”, kontrolowała i „sprawowała władzę nad wieloma” i otrzymała ogromną moc i majątek. Dokładnie przestudiuj tą część Proroctwa w porównaniu z tekstem Obj.17:4-5 i 18:3, 16, w którym wyżej wspomniana religijna władza określona jest jako „BABILON” oraz „MATKA WSZETECZNIC i OBRZYDLIWOŚCI ZIEMI”, która „uprawiała wszeteczeństwo z królami ziemi” i „którzy (królowie) go uznają, obdarzy zaszczytem, czyniąc ich władcami nad wieloma” (w. 38-39).

Czasy końca

Werset 40 wyraźnie używa określenia „czasy końca”. Nadmienia również, że: „…w czasie ostatnim zetrze się z nim król południa”, mówiąc równocześnie, że: „Król północy uderzy na niego (niczym trąba powietrzna – KJV), rydwanami, jazdą i licznymi okrętami.” Co to wszystko oznacza? Kim są ci królowie? Kto jest królem południa czasów końca?

W starożytności był nim Egipt. Rzym zawładnął Egiptem i uczynił z niego swoją prowincję. Przez wiele wieków nie było wielkiego, znaczącego króla południa. Jednakże, przypomnij sobie Ptolemeusza III Euergetesa, który jako król Egiptu, zajął część Etiopii w 247 – 222 r. p.n.e.

Zarówno Rawlinson, jak też Encyclopaedia Britannica (wydanie 11) wyjaśnia, że Egipt i Etiopia, kilkakrotnie znajdowały się razem, pod tym samym rządem. Etiopia była jedynie częścią terytorium zarządzanego przez króla południa i pozostała niepodległą aż do dwudziestego wieku.

Król Południa

Powtarzam raz jeszcze, iż jedynie Etiopia we wschodniej Afryce, pozostała niepodległa od czasów Imperium Rzymskiego. Z tego właśnie powodu, żaden król lub kraj nie miałby cech upoważniających go do nazwy Króla Południa, (będąc np. częścią starożytnego kraju, zarządzanego przez „króla południa”). Pamiętaj, że werset 40 wyjaśnia, iż akcja dzieje się w czasach końca. „A w czasie ostatnim zetrze się z nim król południa.” Król południa wyruszy w stronę północy (Rzymu). Przypadek ten miał miejsce w r. 1895. W tym czasie około 10 000 żołnierzy pod dowództwem Etiopskiego Króla Menelika, wystąpiło przeciwko włoskiej armii, dowodzonej przez Generała Baratieri. Trzeba pamiętać, że Erytrea (północna Etiopia) należała do Włoch, a południowo-wschodnia część była Włoską Somalią.

Rok później, w 1896 r., włoski generał Baratieri próbował bronić Erytreę przed etiopskimi atakami. W tym czasie zginęło lub zostało wzięte do niewoli około 11 000 ludzi. Mniejsza liczbowo i niedoświadczona armia włoska, została praktycznie zmieciona w bitwach toczących się na trudnym, górzystym terenie.

Włosi nigdy nie przeszli do porządku dziennego nad tą porażką i poprzysięgli zemstę.

W 1927 r. Mussolini podjął mocne postanowienie, iż zaatakuje Etiopię w przeciągu ośmiu lat (1935), 39 lat po pamiętnej wojnie. Zamiar ten wykonał i urzeczywistnił w 1935 r! Zwróć uwagę z powrotem na werset 40. Zawiera on słowa: „ A w czasie ostatnim zetrze się z nim król południa. Lecz król północy uderzy na niego (spadnie na niego niczym trąba powietrzna – KJV), rydwanami, jazdą i licznymi okrętami. Wkroczy do krajów, zaleje je i przejdzie.”

Trąba powietrzna jest równoznaczna z tornado, ogromną zawieruchą, spadająca prosto z nieba. Mussolini podczas ataku na Etiopię, rzeczywiście posłużył się dużą flotą powietrzną. Oczywiście jego „rydwany” były nowoczesnymi wówczas czołgami i innymi pojazdami bitewnymi. „Liczne okręty” stanowiły część jego floty wojennej, liczącej 100 000 żołnierzy. Werset 40 kończy się z zadziwiającym wręcz oświadczeniem i mówi, że ta ogromna siła: „zaleje je i przejdzie.”

Tak jak Bóg przepowiedział, Mussolini wycofał się i nie dokończył inwazji. Stało się to dlatego, iż Bóg postanowił wzbudzić jeszcze jednego lidera czasów końca, który powstanie w Europie i dokończy to przepowiedziane dzieło! Proces ten obejmie kolejne starcia pomiędzy współczesnym królem północy, a królem południa. Doszliśmy teraz do momentu, kiedy wersety następujące po wersecie 40-tym, oczekują jeszcze na wypełnienie proroctw, podczas kiedy proroctwa zawarte w wersetach poprzedzających werset 40-ty już się wypełniły i stały się faktami historycznymi!

Proszę aby wszyscy czytający następne pięć wersetów dostrzegli, iż dotyczą one proroctwa odnoszącego się do naszych czasów!

Ostatnie odrodzenie Cesarstwa Rzymskiego

Wiele proroctw zawartych w Biblii ukazuje, że możemy się spodziewać jeszcze jednego, ostatecznego odrodzenia Świętego Cesarstwa Rzymskiego, kiedy król północy zabłyśnie na arenie świata, w czasach poprzedzających Powrót Chrystusa. Obecnie świat zbliża się ku końcowi swoich przeogromnych kłopotów. Dyktator, o którym mowa powyżej, zgromadzi wokół siebie dziesięciu innych króli (Obj.17:12-13), którzy oddadzą mu swą moc i władzę w czasie tego ostatniego odrodzenia Cesarstwa Rzymskiego.

Werset 41 mówi o królu: „Wkroczy następnie do wspaniałego kraju,…” To wejście do cudownego kraju – Ziemi Świętej jeszcze nie nastąpiło! Proroctwo mówi dalej: „.. a wielu (wiele krajów KJV) polegnie. Te tylko kraje ujdą jego ręki: Edom, Moab i główna część Ammonitów.” Moab i Amman reprezentują obecny Blisko Wschodni kraj Jordanii. Wiele proroctw mówi, iż Bóg oszczędzi ten rejon ze względu na Swoich prawdziwych poddanych).

Werset 42 nadmienia, że: tym razem „…nie zdoła ujść ziemia egipska”. Następnie werset 43 mówi, że: „…Libijczycy i Kuszyci (Etiopczycy) będą szli za nim.” Po raz kolejny król północy będzie sprawował władzę nad tymi dwoma krajami, którą to władzę stracili Włosi po II Wojnie Światowej. Po inwazji Mussoliniego, Etiopia nie jest już im podporządkowana.

Werset 44 czyni odniesienia do: „Wieści ze wschodu i północy napełnią go przerażeniem;”. Rosja i Kraje Orientu leżą na północ i wschód od miejsca ostatecznej odbudowy Cesarstwa Rzymskiego na bliskim Wschodzie.

Pamiętaj, że Bóg uczynił Jerozolimę jako geograficzne miejsce odniesienia do wskazywania kierunków. Król północy usłyszy niepokojące wieści i Rosja wraz z wieloma krajami Wschodu pojedna się z nim w wojnie, która zacznie się na Bliskim Wschodzie.

Werset 45 podsumowuje końcowe myśli tego najdłuższego Biblijnego Proroctwa. Król północy (ostateczny władca odrodzonego Cesarstwa Rzymskiego), zawładnie ziemiami obecnego państwa Izrael, „Świętą Górą”, aby ustanowić tam swoje „centrum” religijne. Inne proroctwo zawarte w Ks. Zachariasza 14:2 mówi: „ Wszystkie ludy zgromadzę do walki z Jerozolimą; miasto zostanie zdobyte,…” Resztę tego wersetu należy przeczytać powoli i z rozwagą, aby w pełni pojąć zgrozę i horror, następujący po zajęciu Jerozolimy: „… domy zrabowane, kobiety zhańbione; połowa miasta pójdzie na wygnanie, jednak reszta mieszkańców nie ulegnie zagładzie.”

Poświęć chwile czasu aby przeczytać Ewangelię Łukasza 21:20, w którym to wersecie apostoł mówi, iż spustoszenie Jerozolimy nastanie: „Skoro ujrzycie Jerozolimę otoczoną przez wojska, wtedy wiedzcie, że jej spustoszenie jest bliskie.” Zachariasz 14:3-4 kontynuuje, tłumacząc jakie będzie zakończenie: „Wtedy PAN wyruszy do boju i będzie walczył przeciw ludom, jak niegdyś walczył w dniu bitwy. W owym dniu dotknie stopami Góry Oliwnej, która jest naprzeciw Jerozolimy od strony wschodniej…” Chrystus pokona armie, które spustoszyły Jerozolimę!

Mówiąc o ostatecznej bestii i fałszywym proroku, Daniel w swej Księdze 11:45 wnioskuje: „…Dojdzie do swego końca, ale nikt mu nie przyjdzie z pomocą.” Zachariasz 14:3 wyjaśnia, że Chrystus rozprawi się z nim, tak jak i z fałszywym prorokiem. Księga Objawienia 19:19-20 i Zachariasz 14:12 podaje dalsze wyjaśnienie tragicznego końca, który spotka te dwie godne pożałowania postacie!

Podsumowanie tego co się już wypełniło z proroctw zawartych w Dan. 11 byłoby niekompletnym, bez przestudiowania tego, co jeszcze ma się wypełnić, zanim ponownie powróci Chrystus. Jeżeli Bóg dokładnie i konsekwentnie przepowiedział wszystko to co się wydarzyło, zanim te zdarzenia miały miejsce, to nie możemy ignorować tych wszystkich innych przepowiedni, dotyczących przyszłości, o których nam z wyprzedzeniem mówi Jego Słowo. To co działo się w przeszłości, ma ogromny wpływ na to, co jeszcze wydarzy się w przyszłości i to w dodatku dokładnie zgodnie z planem!

Końcowe, niezwykłe proroctwo

Istnieje jeszcze jedno, końcowe proroctwo warte wyjaśnienia. Stanowi ono bardzo konkretne, osobiste wyzwanie Boga do nas, ABY UDOWODNIĆ, IŻ MOŻNA ZAWIERZYĆ JEGO SŁOWOM. Jest to niezwykłe proroctwo dotyczące biblijnych zasad składania dziesięciny, zawarte przy końcu Starego Testamentu.

Prorok Malachiasz pyta (Mal.3:8): „…godzi się człowiekowi oszukiwać Boga,?” Pamiętaj o tym, ze nie można twierdzić, iż zasady i pouczenia Starego Testamentu nie obowiązują już dzisiaj.

Czy zdajesz sobie sprawę że Kościół Nowotestamentowy, zbudowany jest bezpośrednio na Prorokach? Nigdy nie uczono mnie o tym w kościele, do którego uczęszczałem w młodości. List do Efezjan 2:19 - 20 mówi: „ A więc nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga - zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest Sam Chrystus Jezus.” Oto mamy jasno powiedziane, że Kościół Chrystusowy stoi bezpośrednio na fundamencie w którego skład wchodzą apostołowie i prorocy, a kamieniem węgielnym jest Sam Chrystus! Oznacza to, że to co jest napisane przez proroków stanowi instrukcję i wytyczne dla Kościoła Nowotestamentowego!

Przeczytajmy teraz serię bardzo wymownych wersetów. Pierwsze dwa ustanawiają arenę dyskusji pomiędzy Bogiem a Jego ludem. Zwróć uwagę: „Ponieważ Ja, PAN, nie odmieniam się, więc dlatego wy, synowie Jakuba, nie jesteście zniszczeni, choć poczynając od dni waszych przodków, odstępowaliście od mych praw i nie przestrzegaliście ich. Nawróćcie się do Mnie, a Ja zwrócę się znowu ku wam, mówi PAN ZASTĘPÓW. Wy jednak pytacie: pod jakim względem mamy się nawrócić?” W tym momencie ludzie zadają Bogu pytanie retoryczne: „…pod jakim względem mamy się nawrócić?” Bóg odpowiada Swoim własnym pytaniem: „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać Boga, jak wy Mnie oszukujecie?…” Ludzie pytają: „…W czym oszukaliśmy Cię?”. Boża odpowiedź jest prosta: „…W DZIESIĘCINACH I OFIARACH.” (w. 7 – 8). Jeżeli ludzie nie wywiązują się z obowiązku płacenia Bogu dziesięciny i nie oddają Mu ofiary, Bóg uważa to jako grabież i oszukiwanie. Grabież jest kradzieżą! Nie tylko, że człowiek popełnia grzech kradzieży, ale OKRADA SAMEGO BOGA!

Niewiele rzeczy jest tak poważnych jak ten aspekt!

Okradanie Boga niesie za sobą poważne konsekwencje. W następnym (9) wersecie Bóg kontynuuje: „Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy - i to cały naród - ustawicznie Mnie oszukujecie!” To oświadczenie skierowane jest do wszystkich współczesnych narodów, które w dużej mierze są potomkami starożytnych plemion Izraela. Ogólnie rzecz biorąc, narody te stanowią demokratyczne kraje Zachodniej Europy, oraz angielsko mówiące kraje świata, takie jak: Stany Zjednoczone, Kanada, Wielka Brytania, Australia i Nowa Zelandia.

Narody te są pod narastającym przekleństwem Boga za ciągłe okradanie Go z Jego dziesięciny. Pamiętaj o tym, że Abraham i Izaak nie byli Izraelitami lecz pomimo to Bóg wymagał od nich składania mu ofiar w postaci dziesięciny. Narody doświadczają skutki tego przekleństwa, gdyż nie dostosowują się do Bożego Prawa dotyczącego finansów.

Świat dzisiejszy opiera się na zasadzie „brania”, a nie na zasadzie „dawania”, która jest Bożym sposobem życia! Ludzie bez przerwy dążą do zagarniania („brania”) jak największego bogactwa dla siebie. Stanowi to przekroczenie dziesiątego przykazania „Nie pożądaj”. *

* Podczas II Soboru Nicejskiego w 787 roku, Kościół Rzymsko-Katolicki zmienił Przykazania Boże, poprzez usunięcie drugiego Przykazania, zakazującego kultu obrazów i rzeźb. Natomiast czwarte Przykazanie, (które po usunięciu drugiego Przykazania w numeracji KRK stało się trzecim), zostało zmienione poprzez usunięcie słowa Sabat i zastąpienie go słowami „dzień święty”. Aby numeracja się zgadzała 10-te Przykazanie zostało rozdzielone na dwa osobne Przykazania. Oryginalne Przykazania dane ludziom przez Boga, zapisane są przez Mojżesza w Księdze Wyjścia 20:1-17, oraz w Księdze Powtórzonego Prawa 5:6-21 (Przyp. tłum.)

Zwróć uwagę na to, co Bóg mówi do ludzi wszystkich narodów w Proroctwie dotyczącym wszystkich tych, którzy pozostaną przy życiu w czasach końca: (Jer. 6:13): „Albowiem od najmniejszego do największego, wszystkich ogarnęła żądza zysku: od proroka do kapłana - wszyscy popełniają oszustwa.”

Dwa rozdziały dalej zawarty jest niemalże identyczny zapis, z wyjątkiem poważnego ostrzeżenia Boga, o przerażającej karze jaka spadnie na ludzkość z powodu takiej właśnie ogólnoświatowej postawy wobec Niego.

Tematem Księgi Malachiasza jest nadchodząca od Boga kara, wymierzona całemu światu podczas Dnia Pana, nazwanego Dniem Gniewu Bożego. Temat ten można znaleźć w niemalże wszystkich Księgach Proroków Mniejszych – ostatnich dwunastu krótkich Księgach Starego Testamentu. Zwróć uwagę na: Joel 1:13-15; 2: 1-14; 3:1-21; Amos 5:18-20 oraz Sofoniasz 1:7-18, które są tylko paroma tego przykładami. Malachiasz kontynuuje temat Dnia Pana i podkreśla aspekt dziesięciny i ofiar jako kluczowy w upamiętaniu się.

Weź to bardzo poważnie pod uwagę!

Jak mógłby Bóg pokarać narody świata za okradanie Go, jeżeli Jego Prawo dotyczące ofiar i dziesięciny nie byłoby dzisiaj w mocy? Nie miałoby to wcale sensu i mogłoby się wydawać, że Bóg jest niesprawiedliwy, gdyby tego dokonał.

Księga Malachiasza kontynuuje, podając bardzo interesującą obietnicę daną nam przez Boga. Zwróć na nią uwagę: „Przynieście całą dziesięcinę do spichlerza, aby był zapas w moim domu, a wtedy możecie Mnie doświadczać w tym - mówi Pan Zastępów - czy wam nie otworzę zaworów niebieskich i nie zleję na was błogosławieństwa w przeobfitej mierze.” (Mal. 3:10)

Jest to obietnica Boga! Oddawaj Bogu dziesięcinę i ofiary, a On pobłogosławi ci w „przeobfitej mierze.” Czy Mu wierzysz?

Jakub zawierzył Bogu i tego właśnie oczekiwał, oddając Bogu dziesięcinę i ofiary. Był on gotowy oddać Bogu wszystko co do Niego należne i uzyskać w zamian od Boga zaopatrzenie, błogosławieństwa i prowadzenie. Jego życie stało się świadectwem tego, że Bóg zawsze jest wierny Swoim Słowom, jeżeli tylko znajdzie posłuszeństwo Swojego ludu.

Oddawanie Bogu dziesięciny naprawdę jest skuteczne! Jak ukazaliśmy, jest to przypadek efektu zasady „przyczyny i skutku”, którą płacący podatki już rozumie.

Sam się o tym przekonałem, a wraz ze mną wielka liczba innych ludzi. Prawo to działa z taką pewnością, jak prawo grawitacji. Można powiedzieć, że „podtrzymuje” tych co go utrzymują, a „łamie” tych co go łamią. Pamiętaj o tym, że dla sceptyków nie będzie to stanowiło żadnego dowodu, gdyż nie są oni nigdy gotowi zawierzyć całkowicie Bogu, a tym bardziej oddać Mu to, co uważają za swoją własność, czyli pieniądze! Jeżeli sceptyk nie wierzy Bogu w żadnych innych aspektach, to z całą pewnością nie odda Mu dziesięciu procent swojego dochodu, aby poddać Słowo Boga testowi.

A czy ty osobiście, jesteś w stanie zawierzyć Bogu w tym temacie? Czy jesteś gotowy przekonać się, że płacenie Bogu Jego dziesięciny, będzie dla ciebie opłacalne? Ten nadzwyczajny dowód tego proroctwa możesz dostrzec przez zwrócenie uwagi na warunki w których się znajduje świat wokół ciebie, a także to, że możesz samodzielnie przetestować ten aspekt i wyciągnąć własne wnioski.

Końcowy cytat

Przestudiowałeś już wiele dowodów zawartych w Biblii. Opracowanie to jednoznacznie wyjaśnia Jej Boskie pochodzenie, na podstawie faktu wypełnienia się przepowiedni i proroctw, w dokładny sposób w jaki zostały podane. Stanowią one największy pojedynczy dowód na to, że Ten, o Którym mówimy, iż zainspirował Biblię, rzeczywiście to zrobił.

Poniższe cytaty zaczerpnięte zostały z opracowania Herberta W. Armstronga, dowodzącego autorytet i wiarygodność Biblii. Opracowanie to nosi tytuł: „Dowód (na wiarygodność) Biblii” („The Proof of the Bible”). Podsumowuje ono otwierające oczy implikacje spełnionych proroctw (emfazy autora):

„NAWET CHOCIAZBY JEDEN RAZ nie zawiodło nas żadne proroctwo!

„ŻADNA INNA KSIĘGA PODOBNA DO BIBLII nie istnieje! Żadne pisma utworzone przez człowieka nie są Jej równe! ŻADNE Z TYCH PROROCTW NIGDY NIE ZAWIODŁO!

„Proroctwa te są DOWODEM na Boskie NATCHNIENIE BIBLII ŚWIĘTEJ!

„UDOWADNIAJĄ ONE ISTNIENIE BOGA!

„ Teraz jednak musimy się zastanowić jakie to wszystko ma znaczenie? Można powiedzieć całkiem po prostu: Tylko około jedna dziesiąta tych proroctw odnosi się do miast i narodów, względem których proroctwa już się wypełniły. DZIEWIĘĆ DZIESIĄTYCH natomiast, stanowią PROROCTWA POŚWIĘCONE WYDARZENIOM ŚWIATOWYM, MAJĄCYM MIEJSCE TERAZ, W NASZYCH CZASACH!

Pomyśl tylko! Prawie jedna trzecia twojej Biblii jest poświęcona temu aby ukazać nam dzisiaj, z wyprzedzeniem, przez co MY będziemy musieli przejść i co przeżyć!

ŻYJEMY W BARDZO INTERESUJĄCYCH CZASACH KOŃCA! KONIEC ŚWIATA –koniec czasów – już jest tuż. ZROZUMIENIE tych wszystkich proroctw jest nam umożliwione! Wiedza o nich znacznie się powiększyła i jest do zdobycia! Zobowiązuje cię to do potrzeby ZROZUMIENIA i POZNANIA swojej BIBLII!